Beklemek mi gitmek mi oldu adın...

feyza55 Paz Eyl. 16, 2007 8:47 pm

Beklemek
mi gitmek mi oldu adın, hiç bilmedim. Gittiğim zamanların

bekleyeniydi yerin, geldiğim zamanların gideni. Kocaman uğultuların gözü

yaşlı sessizliğiydi sende durmak, sana bakmak, ve belki her gelişte senden

gitmek.

Deniz gözlü bir kız olurdu sende kent ve sen kente her düşüşünde, ben sana

her dönüşümde isli hatıraları çalardı şarkılar; sen susar, ben susar biz

ağlardık…

Katran karası acıların su üstüne düşmüş siluetiydi tenin ve sana yaslanmış

bir hayatın ezim ezim ezilmesi olurdu kayganlığında gezinmek.

Bir valiz dolusu kimsesizliği sırtlanmaktı sana gelmek; kente bırakılan

yalnızlıkları umuruna bile almadan… Yalnızlık basamak olurdu kimsesizliğime

ve sen kimsesizliğim olurdun.

Gelmek alacanın beyaza döndüğü bir gülümseyiş, gitmek akşam kızıllığı kaplı

bir ağlamaktı senin yüzünde ve sana her bakışta basamak basamak tırmanırdı

gözyaşlarım yerçekimine inat gözlerimden gözlerine.

Sen belli belirsiz bir yeşile dalardın, ben içinin duman kokan

pencerelerinden bitip tükenmek bilmeyen bir maviliğe… Sana bakmak denize

bakmaktı ve gözlerimin sana her değişinde su yeşile çalar, zaman durur, an

yosun kokardı.

Sesine de sessizliğine de yoldaş ederdin kıyına gelmiş çığlıkları. İnleyen

her vapur düdüğü, yalnızlığına tecavüzdü. Sen kalabalıklaşır, ben

yalnızlaşırdım.

Bazen bir kaçıştın sen. İçinin duvarlarına suçumu haykırdığım. Kaçandım..

Tanıktın.. İs rengi sesin ihbar ederdi beni, kimseler duymazdı…

…………

Ve ne zaman sana baksam gözlerimden avuçlarıma kusuyorum geçmiş diye içime

kilitlediklerimi. Siyah beyaz hayaletler dans ediyor hayat ayamda. Müzik

kırgın, gitar ağlamaklı…

Nasıl bir senfoniydi yaşamak seni aşkın kimsesizliğinde. Can çekişen

ruhlardan yapılma uğultuların ortasında kulağa fısıldanmış sevişmelerdi

terimize bulaşan. Her dokunuşun içinde bin ah gizliydi dilimizden

sakındığımız. Aynı söylemlerle açmışken kapılarımızı, ayrılığın pimi şimdi

neden gözlerimde. Patlasa, tüm renkler dönecek ya kızıla. Oysa en çok yeşil

yakışırdı hem sana, belki biraz da bana…

Bir şarkının dizelerinden asıyorum kendimi boşluğa. Ellerin yok. Sesin

gömülmüş içine. Bağır şimdi. Bağır çağır… Sustur çığlıklarımı sana.

Yan,yak.Bırakma öyle;öleyim gitmelerin ertesinde.

Bil sözlerin düştüğünden beri içime, an’ ın gerçekliğinde Hak’ tı her şey.

Kelimelere asılı heceler tersine döndü, gizlendi isimler.