kadın çocuk ve tanrı

sesej Salı Eyl. 18, 2007 4:03 pm

Parmakları sürüsünü kaybetmiş, korkak bir kırlangıcın havada çizdiği yorgun hareketlerin aynısını yapıyordu; köylü ve tüylü bir tende gezinirken. Oysa annesi ne çok severdi kına yakamadığı parmaklarını. Gözleri gökyüzüne kayıyordu inatla. Yere düşüp parçalanan kendisi değildi sanki. Tanrı o gür ve mağrur sesiyle: ‘yer seni kabul etti mi ki sen gökyüzünde uçmayı denerken…’

Tam o sıralarda Karaköy iskelesinde beyaz yüzlü bir adam kirli ve uzun pardesüsünün ceplerinde saklıyordu elma şekerlerini. Çocuklar ip atlıyordu. Adamı, kadını ve tanrıyı bilmeden.