gelişigüzel konuşmakk

sesej Çarş. Eyl. 19, 2007 7:18 am

Gönderen: кübяa Tarih: 28.08.2005
Ağlama.
Niçin ağlıyorsun?
Ağlamadığını söyleme...gözlerin dolu dolu.
Ağlaman için hiç bir neden yok!
Bak ortalık günlük güneşlik!
Hadi gel çıkıp dolaşalım;
gidip, kıyıda bir lokantada balık yiyelim.
bir rakı içelim...
Hayır, eski günlerden söz etmeyeceğim,
ne de gelecek günlerden...
Ben falcı değilim, ne de sen!
Bir gün bana demiştin ki:" bırakma elimi, korkuyorum"
İşte elini tutuyorum..buz gibisin...
Hepimiz öleceğiz. Tüm canlılar gibi. Canlı olduğumuz için öleceğiz.
Yeter artık!
Ölenle ölünmez!
Her ölüm, bir hiç uğrunadır bi bakıma bana sorarsan.
Peki sorma..Bu benim için daha iyi.
Ama ağlama!
Giden geri dönmez.
Gideni geri getiremeyiz.
Elimi tut, bırakma.
Yalnızlık: ölümün ikizi!
Hayır, hiç de değil. Yaşamın...
Daha okunacak kitaplar var...
Peki olsun. Ama yaşam..bir tek yaşamımız var.
Unutamam, ben de..
Bu güzel havalar aldatıcı olabilir!
Belki güzel de değil hava?!
Güzel olan kardır, tipidir.
Her şey mevsimine göre kim ne derse desin.
ama yine de sen "hayır" desen de güneş içimi ısıtıyor.
ve unutmak istiyorum.
Nerde yaşadığımı, hangi mevsimde olduğumu...
Bu güneşli günün verdiği mutluluk değil, hayır!
Çünkü..çünkü mutluluğu aramıyorum.
Onu yok sayıyorum. Daha doğrusu olanaksız!
"Bunu nasıl söyleyebilirsin?" kendi kendime sorular soruyorum, böyle...
Noolur bir şey söyle..bir soru sor.
O da yok...
Bir hece..
buz gibi elin..
gözpınarların kupkuru..
İstersen gideyim,
bunları söylememiş olayım...